Hoe veranderen we de publieke ruimte in een omgeving die aansluit bij ieder persoon

Al vroeg wist ik dat het creëren van mijn eigen fysieke omgeving hetgeen was wat ik het liefste deed. Deels vanwege mijn interesse voor bouwen maar ook vanwege mijn ongewone lengte. Mijn kindertijd vulde zich met het maken van hutten en bouwsels. Het was een onbegrensde fantasiewereld waarin ik zelf kon bepalen wat groot of klein was. En deze fascinatie voor de maakbaarheid van ruimte en de interactie tussen mens (in al zijn diverse formaten en verhoudingen) en zijn habitat, heeft zich doorgewerkt naar mijn uiteindelijke beroepspraktijk. Veel publieke ruimtes passen mij niet, ze lijken geen rekening te houden met de “ongewone” gebruiker en kunnen praktischer, toegankelijker of speelser omgaan met de menselijke maat. Ik voel mij als ontwerper geroepen om middels onderzoek en experiment een nieuw verhaal te genereren waarin deze aspecten van schaal, lengte en diversiteit een rol spelen. Maken is voor mij de manier om te leren. Hier heb ik mijn studies op uitgekozen. Het SintLucas bood mij de uitgelezen kans om mij ten volle te uiten in vorm en materiaal. Tijdens mijn stage kreeg ik de gelegenheid om binnen een culturele context naar de maakbaarheid van publieke ruimte te kijken. Gedreven door onderzoek vervolgde ik mijn studie aan de Design Academy (Publieke Ruimte). Hier kon ik de conceptuele kant van mijn werk verder ontwikkelen. Het daadwerkelijk uitvoeren en materialiseren van mijn concepten is voor mij essentieel om de haalbaarheid en relevantie van mij werk te testen, het wordt immers nooit zoals op de tekening. De directe interactie met het publiek, dat door het hele ontwerptraject kan plaatsvinden, is zeer waardevol en steeds vaker ook het uitgangspunt van het project. Experiment en onderzoek in de publieke ruimte scheppen de mogelijkheid voor het vergaren van nieuwe kennis en vaak onverwachte resultaten.